■ من میزبان تنهای شبم بخش عمومی

صدای بیتابی ماه افتاده در چشمان ترانه.
موسیقی با اوای شاپرک جاری میشود در زمانه.
دست مهتاب پر از اینه و شمع .
اینه ترک خورده و شمع سوخته از یک بهانه
قاصدک زیر پر غو به تماشای هیایو.
هق هق گریه اش امد زتمنای زمانه.
شاید این تنها ترانه تنها وصف حال زیبای ان شب بود
برای خلوت و تنهای دلم پر میزد .چنان محتاج بودم که گویی گلی پی اب میگردد زمانه تلخیش ا نشانم داده و بهانه عزصه را پر رنگ تر میکرد و صدا مرا به سمت نوری جاری میکر که حقیقت مجازی رویای من بود ولی.........
ولی امشب بهانه هیچ اثری ندارن و جاده تنهای شبفریادم میزند هم سرایش میشوم و با خلوتی از خشم راهی ابدیت پوچ میروم.صدایم .نگاهم.همه و همه بی تاب خلوت است تا ارام گیرمو بخوانم و بخواهم اما نمیشود خلوتی پیدا نمیکنم وحالا جاده ی تنها رسیده به حرم سرای عشاقش و من میزبان تنهای شبم دست مهربانش را سخت میگیرم تا سختی روزگار اینه ترک خورده اش را به لرزه نیندازد و بعد هت و هیجان و عشق و نمیدانم شاید..............
اری من در این دیار غریبه ام اما شاید او غریب تر باشد................
به مقصد نرسیده حیاط تنهای نگاهمان را جوانکی میگیرد که صدای ترانه وجودش هق هق است و نگاهش دریای سو به اسمان بر لب بغض دارد و دیده ترش نگاه مبطلبد
نمیدانم چه شده؟چرا این گونه بی تاب میگریست و نمیخواهم بگویم که چقدر تنها مینگریست و شاید حتی نخواهم بدانم چه.دل نازک اش را به سخره گرفته و با تلنگری میشکست
فقط می اموزم که در ظلمت شب هنوز شاپرکی بیدار است و هنوز پرستوو بی تاب پر زدن
پس دیگر بدنبال خلوت نمیگردم دل من هر جا باشد خلوت انجاست